Het Parool pagina 3 Met deze machine werden vroeger letters uit vellen gestanst, inmiddels werkt Peters met een digitale snijmachine. Hij kon nu ongeveer alles zelf stansen en leveren: verschillende lettertypes in allerlei groottes, vet en cursief. Het was begin jaren tachtig en Peters had een zaak op het Scheldeplein geopend de standhouders op de RAI konden links- of rechtsom niet meer om hem heen. Echtgenote Els, grafisch vormgever, werkte inmiddels in de winkel, evenals broer John, voorheen reclameschilder bij het befaamde atelier van Jan Luhlf. “Ik werkte dag en nacht. Met de RAI had ik mazzel gehad, maar ik was ook steeds alert geweest. Als een hotel een uithangbord had besteld en ze haalden het niet snel op, dan ging ik het brengen. Voor de service? Ja, maar ik wilde ook gewoon mijn geld hebben, daar ga ik niet om liegen.” Inmiddels doet hij nog steeds goede zaken met de standhouders op de RAI. Neem de International Broadcasting Conference, die elk jaar in september plaatsvindt. “Rijen dik staan ze hier dan,” zegt broer John Peters (62) in de winkel aan het Scheldeplein. “Kijk, de mensen vergeten weleens iets. Of ze sturen het als cargo op vanuit Canada, Mexico of Japan naar Schiphol, maar het raakt zoek. Of ze hebben meer nodig, of iets anders. Nou, dan komen ze naar ons, tegenwoordig hebben ze alles op een usb-stickje staan. De Koreanen komen in hele colonnes binnenwandelen. In september staan hier rijen van twintig man, en allemaal hebben ze haast. Altijd, allemaal haast. Dan vragen ze of ze erop kunnen wachten: Zeg ik: ‘Dat kan niet, maar het is wel over twee uur klaar.’ Nou, goed. De volgende klant, die dat gesprek heeft gehoord, zegt dan: ‘Kan het over een uurtje klaar zijn?’ Nou, vriend, wat dacht je van over drie uur?” Computertijdperk Peters grinnikt en vervolgt onverstoorbaar zijn chronologische verhaal: “Toen ging het balletje rollen. De orders kwamen binnen per telefoon, post en fax, en ze gingen eruit met de pakketpost. In 1989 huurden we ons tweede pand aan het Scheldeplein en braken de muur door. We kwamen in het digitale tijdperk. We hadden meer ruimte nodig voor de stroken die uit de computers kwamen, die waren soms vier meter lang, soms wel tien ook.” “Het liep echt als een tierelier,” zegt Peters, leunend op de snijtafel. “Iedereen wilde ‘Ik wilde ook gewoon mijn geld hebben, daar ga ik niet om liegen’ Volgende pagina